امروز یک بار دیگر پس از چند سال سری فیلم اره را با دقت بیشتر نگاه کردم. این بازبینی این امکان را برای نگارنده فراهم نمود که این فیلم را با سایر فیلمهای این گونه سینمایی مقایسه نمایم، هر چند در تماشای نخست به دلیل عدم استقبال منتقدان توجه چندانی به تیتراژ و نام سازندگان اعم از کارگردان،نویسنده،فیلمبردار،تدوینگر و ...نکردم.این گونه سینمایی به علت مشخصات خاص خود، استفاده زیاد از امکانات سخت افزاری سینمایی چندان مورد توجه جشنوارهها و منتقدان قرار نمی گیرد.علاوه بر آن وجه محتوایی،فلسفی (چیزی که جشنوارههای جهانی را جلب می کند) در این آثار کم رنگ است. و به ترساندن و سرگرمی صرف خلاصه می شود. که در بهترین صورتهای فنی نیز مورد توجه منتقدان قرار نمی گیرد اما به این امر باید توجه کرد که سینمای وحشت سخت ترین ژانر سینمایی است(به عقیده بسیاری بعد از کمدی که تماشاگر پسندترین ژانر در جهان و ایران باشد) و فیلمسازی در آن به مراتب دشوارتر است. اما در مورد اره، در سری فیلمهای اره با مفهوم گناه و تاوان ناشی از گناه مواجه می شویم، که تاثیرپذیری خود را از هفت(دیوید فینیچر)آشکارا نشان می دهد.در اینجا قاتل(مسئول مجازات) بر عکس هفت فرصت جبران گناه را در اختیار گناهکار قرار داده و به قول خودش  با قوانین خاصش او را به بازی ناخوشایند می کشاند تا بدینوسیله فرد را از شر آلت  گناه که اعضای بدن و در واقع خود وجودی گناهکار می باشد خلاص کند، محدودیت زمانی در نظر گرفته شده برای تصمیم گیری نیز علاوه بر افزایش تنش صحنه ها برای بیننده این موضوع را گوشزد می کند که انسان فرصت زیادی برای جبران گناهان ندارد. گاهی  مشاهده می کنیم که گناهکاری مانند قسمت سوم تبدیل به مسئول مجازات می شود و گاهی نیز می بینیم که پلیس و یا بازپرسی که پرونده ای را تحت بررسی دارد و طبعا" باید با گناهکارانی اینچنینی فاصله داشته باشد، به گناهکاری تمام عیارتبدیل می شود که راهی جز مرگ در پیش ندارد. به عبارت دیگر فاصله اندک رستگاری و سقوط را در این موضوع در می یابیم. مجازات افراد جنایتکار سنگین و اگر چه به شکل ظاهری یکسان نیست اما درد و رنج و مشابهی را در این افراد درک میکنیم. که همان نفس ارتکاب گناه را سقوطی هولناک تشخیص داده، تفاوتی را بین گناهان متفاوت اشخاص مختلف قائل نیست، اما میان این سری،اره 3 از جهاتی قابل توجه تر است. این فیلم به شدت متکی بر فیلمنامه ای سنجیده می باشد که مهمترین نقطه قوت فیلم می باشد، شخصیتهای اندک به  فیلمنامه نویس فرصت داده که بسته به میزان حضور کاراکترها در صحنه در مورد شخصیت هر یک اطلاعات لازم را در اختیار قرار دهد. البته شوک نهایی فیلم و به اصطلاح همدست بودن یکی از گناهکاران با قاتل خوب پرداخت نشده و در طول فیلم نشانه ای از آن نمی بینیم و بازی بازیگر نیز هیچ رد پایی از این موضوع ندارد که این موضوع به کارگردانی اثر بر می گردد.اره از امکانات سخت افزاری استفاده بهینه ای کرده(به شخصه صحنه های خون و خونریزی را دوست ندارم) و بر خلاف موارد دیگر که بیشتر متکی بر افکتهای صوتی است از موسیقی به عنوان تکمیل موارد فوق الذکر استفاده می شود،که در حد معقولی استفاده شده و بیشتر همراه کننده بیینده می باشد تا عامل ایجاد وحشت است. در گونه ژانر وحشت بجز موارد معدود (تلاءلو) از بازیگران ناشناس (حداقل غیر ستاره) استفاده می شود که این امر علاوه بر کم شدن هزینه تولید، به ایجاد حس وحشت در تماشاگر کمک می کند. بازیها در این سری نیز فوق العاده و اگرچه نه خیلی طبیعی ولی کاملا" بر طبق قواعد ژانر می باشد که در خدمت فیلمنامه و کارگردان می باشد.فیلمبرداری نیز متناسب با اثر فضایی تیره، تار و سنگین را ایجاد میکند.در پایان این نکته قابل توجه است که با وجود اینکه کارگردان واحدی این سری را هدایت نکرده با این وجود کل مجموعه،یکدست می باشد. که امر به سینمای ایران نقش تهیه کننده و کمپانیهای خصوصی را در تولید فیلمهای حداقل خوش ساخت(اصطلاح خوب یا باارزش در مورد این فیلم ممکن است به مذاق عده ای خوش آیند نباشد.) نشان می دهد.